Om het vorige bericht van de uitslag even kort samen te vatten: De ziekte komt of is al terug, er zijn geen behandelingen meer mogelijk en het is nu afwachten hoe de ziekte zich verder gaat ontwikkelen. Het kan maanden tot jaren duren voordat de ziekte heeft gewonnen en ik het onderspit delf. Ik blijf godverdomme wel vechten hoor !!!

Ik heb vandaag de uitslag van de CT-scan en het bloedonderzoek in Rotterdam gehad. Het was tevens de eerste kennismaking de professor die ik vanaf nu als behandelend  arts heb. In grote lijnen zijn de uitzaaiingen iets toegenomen maar nog wel in minimale vorm aanwezig en zijn in de bloedwaarden de "Tumormarkers" verder gestegen. Dat betekent dat de ziekte aan het rommelen is zoals de professor zegt en dus aan het terugkomen is. De professor heeft uitgelegd waarom er geen behandelingen meer mogelijk zijn en dat een operatie niet van toepassing is. Reden daarvoor is dat dan de kanker juist heftiger terug gaat komen. Eventueel kunnen bestralingen nog helpen om eventuele klachten te verlichten maar de levensduur wordt er niet door verlengd. Nu is het afwachten tot de klachten beginnen en daar kan de professor geen uitspraak over doe, logisch. ook niet over hoe lang ik nog te leven heb. Dat kan maanden, tot 10-20 jaar zijn. Ik ga voor het laatste, ga alles op een rijtje zetten en dan aan mijn toekomst werken..........!!!!!!!

Ik hoop dat het spreekwoord "Hardlopers zijn doodlopers" voor mij niet geldt want ik heb vanmorgen weer buiten hard gelopen. Sinds de val waarbij ik mijn been blesseerde heb ik dit niet meer gedaan en ook geen 20 minuten achter elkaar. In de sportschool gebruik ik het hardlopen als warming-up voor de duur van 5 minuten op de loopband. Het ging goed en was erg fijn met het mooie weer. Kun je ook even je gedachten verzetten ! Mijn arm is nog opgezet maar wel minder als gisteren. Kleinigheidje: Ik moest gisteren na de CT-scan nog een half uur op de bank van het CT-apparaat blijven liggen om te kijken hoe ik zou reageren op de contrastvloeistof die verkeerd in mijn lichaam was gespoten !!

Ik kreeg vanmorgen om 08.30 een telefoontje van het ziekenhuis dat het gesprek met de arts niet vandaag zou plaatsvinden maar volgende week woensdag omdat de uitslagen vandaag toch nog niet binnen zouden zijn. Toen ging bij het bloedprikken de volgende zaken mis: De stikkers die op de buisjes met mijn bloed geplakt moesten worden werden niet goed uitgeprint. Vervolgens kon de assistente niet voldoende bloed afnemen maar zei dat het wel genoeg was en dat ze bloed in een andere buisje zou overgieten. De CT-scan ging mis toen ze de contrastvloeistof inspoten. Dat deed pijn en gaf een eng gevoel. De verpleegkundige reageerde hier overigens goed op. Het was tijdens de scan pijnlijk in mijn arm en dat was het gevolg van de contrastvloeistof die niet in de aderen maar tussen de spieren en weefsel terecht was gekomen. Waarschijnlijk heeft de infuusnaald net aan de buitenkant van een ader gezeten waardoor de vloeistof niet in de ader maar in de rest van mijn lichaam gespoten werd. De radioloog/arts werd erbij geroepen en de scan was wel gelukt zonder de contrast vloeistof en ze wilde niet weer opnieuw een scan maken met opnieuw contrastvloeistof. Ook omdat ik over een tijdje toch weer een nieuwe scan moet laten maken. Alles bij elkaar ging het behoorlijk mis en ik hoop dat de uitslagen betrouwbaar zijn. Ik heb nu een dikke boven en onderarm. Deze moet ik omhoog houden en af en toe door Joke in laten wrijven met een warme handdoek. Dat is dan wel weer lekker he !

Ik ervaar het zelf niet zo maar onbewust bouw ik misschien toch spanningen op voor aanstaande woensdag 12 maart. Dan krijg ik goed nieuws of heel slecht nieuws. Ik voel me goed, ben wel iets zenuwachtiger als voor de andere keren dat ik uitslagen kreeg. Ik heb natuurlijk in december 2013 al te horen gekregen dat de ziekte zeer waarschijnlijk terug is maar ik blijf toch hopen. Hopen dat de stijging van de "tumormarkers" niet doorzet en hopen dat de uitzaaingen niet groter of meer zijn geworden. Ik ben er rustig onder maar in sommige situaties in mijn dagelijkse leven reageer ik nu misschien wat heftiger dan anders. Zo ervaar ik het zelf niet overigens maar er zijn een paar situaties geweest waarbij ik heftig reageerde en waar ik achteraf van baalde. Maar dat gebeurt bij iedereen wel eens, toch ? Jammer genoeg is het voor Joke op dit moment erg moeilijk omdat het leven natuurlijk gewoon verder gaat en er dan bepaalde problemen op haar pad komen die opgelost moeten worden maar die haar wel erg veel pijn doen !!